In de zomer van 2013 zat ik op 1 van de warmste dagen van het jaar op mijn overdekte terras. Tegenover mij zat Rinus Rasenberg, een dierenarts in ruste uit Limburg, thans woonachtig in Drimmelen.
Rinus had een droom: een film maken die zich afspeelt in de Biesbosch in de Tweede Wereldoorlog.
Ideeën had hij genoeg, geld te weinig. Hij legde me uit hoe hij het wilde aanpakken. Daarover had hij behoorlijk vastomlijnde gedachten. Hij was duidelijk een man met een missie.
Ik bood hem aan te helpen door bv. contact te leggen met mensen die ik ken. Wat dat betreft heb ik wel een vrij uitgebreid netwerk. Er is ook wel enig mailcontact geweest met personen die ik voor hem benaderde, maar in die periode zat alles nog voornamelijk in het hoofd van Rinus. En ik begrijp wel dat dat voor veel mensen een beetje te vaag was en men er wellicht niet in geloofde dat dit project ook echt van de grond zou komen.
Maar hij kachelde stug verder, vond een schrijver, een regisseur en sponsors. Ook een hele cast en verdere crew waarop hij kon rekenen.
Ik werd op de hoogte gehouden van iedere stap die in de goede richting werd gezet. En langzaam maar zeker kreeg de droom van Rinus gestalte.
Eigenlijk zat er voor mij niet echt een rol in de film, maar uiteindelijk was er toch een piepklein rolletje in 1 scene waarin ik kon optreden. En vandaag was het zover.
Om half negen vanmorgen heb ik mij in Drimmelen gemeld om de huishoudster van de dominee te spelen.
Ik zie jullie nu lachen. Dat snap ik. Maar het was toch wel leuk en vooral heel speciaal om mee te doen aan een film die, naar ik me heb laten vertellen, in alle Biesbosch centra rondom de Biesbosch gedraaid gaat worden.
De droom van Rinus komt uit. En zo zie ik weer bevestigd dat het onmogelijke soms mogelijk wordt als je er heilig in geloofd, er voor knokt, een beetje (of misschien heel veel) geluk hebt, en er mensen zijn die je willen helpen.