We leefden er al een tijdje naar toe: het concert van Chris DeBurgh op 31 mei in de HMH. Maar eerst gingen we nog op vakantie, dus denk je er even niet aan. Maar dan. Pas 1 dag thuis, nog helemaal niet in je ritme, en dan is het zover! We gaan. En we verheugen ons er heel erg op.
De avond van te voren sprak ik mijn vriendin nog. Zij zou ook gaan, met haar man en andere vrienden ( niet van ons). Zij hadden plaatsen op rij 6 rechts en wij op rij 7 links. Maar we hadden hoop elkaar toch even te zien
Ze zei nog: als ik een meezinger naast of achter me heb, ga ik slaan. Soms hoor je de meezingers nl. Beter dan de artiest zelf. Ik heb daar zelf ook een hekel aan. Om acht uur begon het concert en ik had het al snel door. Wij hadden er 1. Alleen was dit geen meezinger maar iemand die mee blert.
Dat is nog een heel verschil. Een meezinger zingt met redelijk gedempt volume, een blerder zingt zo hard hij kan. Hij was trouwens ook een loeier. Weet je wel zo 1 die te pas en te onpas : WHOEHOE schreeuwt. Begrijp me goed ik snap het enthousiasme als je alle liedjes meezingt en meeklapt en danst en stampt en alles wat daar bij hoort. Dus ik had het al 1,5 uur lijdzaam aangehoord. Een paar keer halfzacht naar achter gekeken maar dat hielp allemaal niet. Maar als er iemand achter je zo kei en kei hard en loei vals staat te zingen bij een gevoelig liedje echt dan slaan bij mij de stoppen door. Dus bij de klanken van Borderline en op het moment dat Chris de hoogte in gaat en die vent achter mij als een piepende kraai door een megafoon dit ook probeert te doen kijk ik om.
Heel nijdig en sis: halloooo zeg. Prompt is het stil achter me. Behalve een paar Whoehoes is dat zo gebleven. Dus nog een uurtje zonder geblèr. En ja, ik heb erg van het concert genoten. Chris is in Nederland een beetje een ondergeschoven kind. Terwijl hij prachtige muziek maakt kennen de meeste mensen hem alleen maar van Lady in red. Het aantal dames dat een rode jurk droeg was meer dan gemiddeld. Haha.
Nu vraag ik me af:
a) ben ik nu een bitch omdat ik die man zo pinnig heb laten weten dat het niet leuk was wat hij deed
b) heb ik nu zijn avond bedorven
Hell yeah, maar I don’t give a shit! Luister gewoon eens naar Cris de Burgh, hij is een storyteller, vaak zijn zijn liedjes kleine verhaaltjes. Vaak hebben ze een duidelijke boodschap mbt oorlog, geloof, natuurlijk ook liefde maar altijd de moeite waard.
Hieronder Borderline en het laatste liedje dat hij zong Go where the heart believes.
