Volgende maand is het 45 jaar geleden dat wij ons eerste huis kochten. We zouden gaan huren toen dit pand op ons pad kwam.

Daar zat een verhaal achter. De verkoopster van het huis was weduwe. Ze woonde met haar vrijgezelle dochter samen in het huis dat net voor de oorlog was gebouwd. We hebben onder het oude behang het jaartal 1939 teruggevonden.

Ook de hoogte van de waterstand tijdens de watersnood trouwens. Toen de man van de oude vrouw overleed moest zijn kist met de bodebesteldienst van Jur zijn vader mee uit Gorinchem komen. Hij wilde daar destijds geen geld voor hebben.

Toen het huis te koop kwam, was er naast ons nog iemand uit Rotterdam die er een bod op deed. Hoger dan het onze. Toch wilde zij het aan ons verkopen. Vanwege de goede daad van toen. Er werd flink verbouwd. We zijn een maand of 7 bezig geweest. Uiteindelijk was het huis drie weken voor onze trouwdag op 26 april 1974 af.

In 1980, net na de geboorte van Els, hebben we dit huis nog eens grondig verbouwd. Er kwam zelfs een heel stuk aan. De simpele keuken en badkamer werden vervangen door een prachtig exemplaar.
Uiteindelijk hebben wij met onze zoon en dochter 28 jaar met veel plezier in dit huis gewoond.

Toen verhuisde het bedrijf naar Oosterhout en konden wij een stuk grond kopen. Een lang gekoesterde wens -zelf een huis laten bouwen helemaal naar onze wensen- werd waarheid.

We creeerden ons droomhuis op een prachtig plekje in Oosterhout. Een ruim huis, van alle gemakken voorzien met een heerlijke tuin en overdekt terras, met uitzicht op een boomgaard. De schapen die er liepen met hun springende lammetjes “vroegen” vaak om brood. Als we buiten aan de koffie zaten of zaten te eten bleven ze blaten…

Er kwam echter een moment dat het onderhoud van zowel de tuin als het huis ons teveel werd. De boomgaard die we op zeker moment hadden gekocht, werd weer verkocht.

We bekeken appartementen. Maar vonden niets naar onze zin. “We zijn er nog niet aan toe” zeiden we tegen elkaar. En toen, een paar weken geleden, was er ineens een appartement dat ons WEL aanstond. In de bossen, begane grond, mooi afgewerkt, nette prijs. En we kochten het.

Toen ons huis in de verkoop. Op de dag dat we met vakantie naar Italie vertrokken kwam het op funda. 5 dagen later de eerste kijkers, die het vervolgens ook hebben gekocht. Het is allemaal heel snel gegaan. Het is even wennen aan het idee. De kinderen vinden het niks.

Maar wij denken dat we ons daar thuis zullen voelen. 1 februari de sleutel. Twee maandjes om te verbouwen en verhuizen en dan verlaten we 1 april het huis waar we dan ruim 17 jaar gewoond hebben.

Een nieuwe fase. En naar we hopen eentje die heel lang gaat duren.

Zodat we nog heel lang kunnen zeggen: “ Een verzorgingstehuis? Daar zijn we nog niet aan toe!”