Ik droom wel eens van een ideale wereld. Een wereld waarin iedereen zichzelf zou mogen zijn. Waarin men niemand afrekent op kleur, afkomst, geaardheid of geloofsovertuiging. Waarin iedereen in zijn/haar waarde gelaten zou worden, zonder problemen.

In die wereld heeft niemand honger, heeft iedereen een baan die aansluit bij wat men graag doet, voldoende geld om kleding te kopen, op vakantie te gaan en andere leuke dingen te doen. Niemand gaat dood voor zijn 80e en niemand heeft ruzie.

Geen oorlog, geen armoe. Geen klimaatsveranderingen, geen milieuvervuiling.
Niemand is te dun, niemand is te dik. Normale ziektedingetjes komen wel voor, maar zijn te genezen. Het woord pesten bestaat niet eens.
Natuurlijk gaat je auto wel eens kapot, maar je kunt hem laten maken.
Als je je huis wilt verkopen hoef je geen drie jaar op een koper te wachten.

Scheidingen zijn niet aan de orde. Je kiest voor de liefde van je leven en blijft lekker bij elkaaar. Daardoor zijn drama’s als ouders die hun ex-partner en vervolgens hun kinderen en zichzelf iets aandoen niet meer aan de orde.
Iedereen helpt zijn naaste en weet wie zijn buren zijn. Hierdoor ligt men niet 10 jaar dood in huis alvorens gevonden te worden.
Ook in de ideale wereld zijn natuurlijk wel eens incidentjes, maar nooit onoplosbaar.
iedereen gelukkig, iedereen gezond, iedereen welvarend…. Dat is mijn utopia.

En voor mijzelf? Ik zou een slanke, veel gevraagde actrice zijn. Beroemd hoeft niet, gewoon lekker veel werken aan allerlei mooie projecten. Gewoon kansen krijgen, dat zou leuk zijn.
Ach, ik ben een beetje gek, dat weet ik wel. Maar het is wel leuk om op te schrijven wat je wilt. Sommige dromen komen nooit uit. Maar dromen kosten niks en ik doe er niemand kwaad mee.