Zomaar een zin in de krant vanmorgen. Koning Willem-Alexander heeft in de herdenkingsdienst voor zijn broer gezegd: De wond begint de eerste tekenen van genezing te vertonen. Al kan ik in de verste verte nog niet overzien hoe het litteken uiteindelijk met mij zal vergroeien.
Zomaar een zin, die mij naar de keel vliegt. Omdat ik na 7,5 jaar mijn vader op tijden nog zo verschrikkelijk mis. Ik weet Willem-Alexander, dat die wond nooit helemaal dicht gaat. En het litteken blijft voor altijd steken. Er is iemand weg waar je ongelofelijk veel van gehouden hebt. Die iemand had je nog jaren om je heen willen hebben. Friso leek me ook geen prater. Dat was mijn vader ook niet. Dat maakt niet uit.
Je leert ermee leven, dat wel. Het gemis voel je op onverwachte momenten. In mijn geval heel vaak door muziek. Bepaalde muziek is voor mij onlosmakelijk verbonden met mijn vader en ik hoef maar één toon te horen om hem met een aandachtig luisterend oor te zien zitten in zijn stoel.
Maar ook door een artikel als dit in de krant, of gewoon door de tijd van het jaar. Of op het moment dat ik heel gelukkig ben en denk: hier had hij bij moeten zijn. Ook op al die momenten mis ik hem. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Zijn foto bekijk en denk: papa ik mis je.
Mijn vader was gelijk jarig met Jur, op de gekste dag van het jaar, nl. 31 december. Dus vanaf het moment dat ik verkering kreeg met Jur waren er op die dag twee verjaardagen te vieren. De zin van Jur op de eerste keer na mijn vaders dood dat het 31 december was, sneed door mijn hart. Nu ben ik alleen jarig, zei hij.
Het was ook nog de trouwdag van mijn ouders, dus ook dat viel weg. Oud en nieuw wordt nooit meer hetzelfde.
Op de avond voor Friso”s ongeluk keek hij naar boven, naar de sterren en zei: Het word morgen een mooie dag.
Op de dag voor mijn vader’s dood zat hij in zijn stoel, trachtend een boterham weg te krijgen waar hij eigenlijk geen trek in had. Eten was een issue geworden. Mijn moeder vroeg hem: wat zullen we vanavond eten? Dat maakte hem niet uit, al kookte ze helemaal niet. Gelukkig duurt dat nog een paar uur, zei hij. Ik sprak hem er op aan: Papa als je niet eet ga je dood. Wil je dat dan?
Nee dat niet, zei hij. Maar het kacheltje kreeg geen voeding meer en stopte met branden.
Al die familiedagen komen er weer aan. Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw. Dagen waarop wij altijd met het hele gezin bij elkaar zijn. Waarvan hij in alle stilte zo kon genieten. Soms keek hij met glanzende ogen de kamer rond en maakte een wijds gebaar. Allemaal van mij, zei hij dan. En dat zijn we nog steeds papa, allemaal van jou.
Kijk maar op ons neer, op je vrouw, je kinderen, je kleinkinderen en je achterkleinkinderen. Geniet van ons en ik hoop dat je trots op ons bent.
Maar dat weet ik eigenlijk wel zeker. Want jouw liefde voor ons was onvoorwaardelijk en belangrijker dan wat we bereikten was voor jou altijd wie we waren. En daarin heb je ons het goede voorbeeld gegeven.
Ik hou van jou.