Een nacht op IC in een Spaans ziekenhuis. Het klinkt als een nachtmerrie. In werkelijkheid heb ik geen oog dicht gedaan, ondanks de sterke slaapmedicatie die ik kreeg. Het was al na middernacht toen ik de afdeling werd opgereden en werd aangesloten aan allerlei machines.

Ik stond in een soort voor-portaaltje. Dat besefte ik pas de andere dag, toen ik per rolstoel (!) naar de badkamer werd gereden. Ik kwam langs allerlei kleine kamertjes die allemaal vol waren.
Vandaar waarschijnlijk dat ik op die plek werd neergezet. Er werd aan één kant een gordijn dichtgetrokken, maar het licht bleef aan.

De verpleegkundigen deden niet eens moeite zachtjes te praten. Het merendeel van de patiënten zal wel in coma hebben gelegen en hoorde toch niks.
De bloeddrukmeter spande zich op onregelmatige momenten om mijn bovenarm. De éne keer na 20 minuten, dan na een half uur en soms na drie kwartier. Het ding blies zich zo strak op dat ik bang was dat mijn arm er af zou vallen. Dat gebeurde niet, maar om nou te zeggen dat het meehielp in slaap te komen, nou nee…

Ik probeerde het wel. Ik had mijn hoorapparaten niet in, dus je zou zeggen dat dat zou moeten helpen de geluiden te negeren.
Ik ging op mijn rechter oor liggen. Dan hoorde ik aan de linkerkant: TIKtiktik, TIKtiktik, TIKtiktik. Ik draaide mijn hoofd naar links. Dan hoorde ik aan de rechterkant: zoef zoef zoef. hetzelfde geluid als mijn vaatwasser maakt als hij aan is.

De klok ging tergend langzaam en ik heb elke minuut gezien. Als ik in slaap dreigde te vallen liet de bloeddrukmeter weer van zich horen: pschchch.

Om kwart over drie begon er iemand te snurken. De verpleegkundige kwam elk uur de resultaten van alle machines noteren. Die waren gelukkig wel OK. Ik was ook aangesloten aan een infuus, aan de linkerkant. Aan de andere kant hadden ze een fles water met een bekertje voor me neergezet. 1,5 liter, genoeg dus. Maar niet opengemaakt, en dat ging niet zo makkelijk met mijn hand aan die slangen. Na veel getob is het me toch gelukt. Yeah, overwinning!

De andere dag mocht ik gelukkig van die afdeling af, naar een kamertje waar ik nog een dag en een nacht in mijn eentje heb gelegen. Maar dat is een ander verhaal.