Dat was gezellig vanmorgen, samen met mijn dochter en twee kleinkinderen even de stad in. Ik moest een electrische tandenborstel kopen van mijn mondhygiënist en toevallig moest Els er ook één. Of misschien ook niet toevallig, we gaan naar dezelfde tandartsenpraktijk. Maar goed, wij op pad met zijn allen. Gewoon een beetje hier en daar naar binnen, beetje kijken, zonder echt doel. Heel relaxed. De tandenborstel hadden we zo gevonden, maar ze hadden er verder geen keus, en ja daar zijn we vrouwen voor, wij willen kiezen. Dat was maar goed want dezelfde tandenborstel vonden we bij een andere winkel maar liefst 5 euro goedkoper. Die werd het dus.
Nog een heerlijk broodje gegeten in de stad (wel uitkijken wat je neemt ivm met de calorietjes) en om half drie was ik weer thuis.
Jur was op pad met een vriend naar één of andere oldtimerbeurs, dus dan heb je ineens een hele lege middag in je eentje. Normaal heb ik daar helemaal geen moeite mee, maar ik kon nu mijn draai niet goed vinden.
Alles wat ik deed was het net niet. Toch geen zin in. Ik was slaperig, dus pakte ik mijn heerlijke wollen dekentje en dekte mezelf toe op de bank. Een nare kriebelhoest maakte ook daar een einde aan.
Uit verveling begon ik een beetje te surfen op internet. En opeens bedacht ik dat ik al een tijdje niet had gekeken op de blog die werd bijgehouden omtrent de gezondheid van een meisje waarvoor Jur heeft gereden in het kader van een opkikkerdag. Dat was in augustus. Ze had een neuroblastoom, kinderkanker, 6 jaar oud en niet meer te genezen. Ze waren zelfs nog met haar in Amerika geweest en in eerste instantie leek het beter te gaan. Tot de kanker terug kwam en ze reddeloos verloren bleek.
Ik zocht de blog op en tot mijn ontsteltenis zag ik dat ze al binnen een week of 6 na de opkikkerrit was overleden.
Op dat moment bekruipt me een onbeschrijflijke angst. Je durft het niet eens uit te spreken, maar stel je voor….
Hoe pak je het leven op, hoe verwerk je zo”n verschrikkelijk verdriet?
Ik denk er liever niet over na.
Waar ik wel over na denk is, dat het zo oneerlijk verdeeld is in de wereld. Er zijn mensen die verlangen naar de dood, die zo oud en moe zijn, dat ze niet meer willen. En toch leven ze nog. Er zijn kinderen die oud en moe zijn voor hun leeftijd, maar dat in jaren niet zijn, en zij gaan dood.
Er zijn mensen die van gekkigheid niet weten waar ze hun geld aan moeten uitgeven. En er zijn mensen die eten uit vuilnisbakken.
Er zijn mensen die wonen in paleizen en er zijn mensen die leven op straat.
Sommige mensen krijgen alle kansen, andere helemaal niet.
Stel je voor: je bent niet in Nederland geboren maar bijvoorbeeld in India of Indonesië, waar ik ooit was. Is dat het lot? Heb je gewoon geluk of pech?
Life sucks, shit happens zeggen ze wel eens. Maar de één krijgt wel meer shit dan de ander, dat weet ik wel zeker.
Ik ben dankbaar voor wat ik heb en probeer daarvan te genieten. Sinds ik 2 x per week naar een vast adres ga om te sporten en voor voedingsadviezen krijg ik het telkens mee. Als ik wegga zegt Simone steevast: wel genieten he? En door dat iedere keer te herhalen, denk ik: ja laten we vooral genieten. Genieten van elkaar, van ons gezin, van wat we hebben. Voor je het weet is het anders.
Je ziet het om je heen, je hoort en ziet het elke dag op het nieuws.
LIfe sucks, shit happens.
Dus laten we het leven leven bij de dag en vooral: Genieten.