OK ik weet dat ik me niet kan meten met de echte Nederlandse beroemdheden ( laten we het daartoe even beperken). Maar vijf jaar na mijn laatste scenes in GTST word ik nog steeds herkend. En nee, soms is het niet leuk, maar dat vooral wanneer mensen je op een onbeschofte manier benaderen. Want heus, dat gebeurt. Te lang kijken valt daar overigens voor mij niet onder.

Net als premier Rutte blijf ik altijd vriendelijk en ga breed glimlachend met mensen op de foto.

Ik vind namelijk ook dat dit nou eenmaal het risico van het vak is. En eerlijk is eerlijk, het streelt toch ook je ego dat je na zo’n lange tijd nog niet vergeten bent. Bovendien word je vrolijk van mensen die heel verrast en enthousiast reageren. Een win-win situatie dus.

Echter heb ik ook een grens. Als je met niks anders dan een ziekenhuishemd aan in je blote dinges op een operatietafel ligt hoor je liever niet: oh jij bent toch van GTST? Ja dat dacht ik al!

Ik snap dat die mensen ook gewoon aan het werk zijn, en het voor hun niet anders is of je ze in een winkel of op het werk tegen komt.
Maar voor de persoon in kwestie is het wel degelijk anders. Je bent kwetsbaar, onzeker, onbedekt en je wilt niets liever dan onzichtbaar zijn.

Dus ja waar ligt de grens. Voor mij dus eigenlijk hier. Mag ik me daar dan even over uitlaten? Zonder over iemand te oordelen? Ja dat mag (met dank aan Mart Smeets voor het gebruiken van zijn uitdrukking).

Zoals in heel veel gevallen moeten we mijns inziens de regel hanteren: wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Simpel maar doeltreffend.