In de Libelle van deze week schrijft Roos Schlikker in haar column dat tijdens een borrel na een werkopdracht een man naar haar toekomt met de woorden: Mijn vrouw heeft echt een enorme hekel aan jou. Ze reageert daar niet echt op en blijft zich de dagen erna afvragen waarom die vrouw zo’n hekel aan haar heeft.
En waarom die man het nodig vindt haar van dat feit op de hoogte te brengen. Wat heb je er aan. Je trapt iemand op de ziel die de persoon in kwestie niet eens kent.
Ik ken het gevoel dat dit oplevert. Achteraf heb je spijt je mond niet open getrokken te hebben. Maar meestal worden dit soort opmerkingen gemaakt in een omgeving waar veel andere mensen zijn. En het laatste wat je wil is daar een scene schoppen.
Ik heb het ook meegemaakt. Van wildvreemde mensen die ik tegenkwam in een parkeergarage (Ik kijk echt NOOIT GTST, ik vind er niks aan. Gek, zou ik dan moeten zeggen, toch ken je me. Hoe dan?)
Of iemand die ik wel ken, uit hetzelfde dorp waar ik toen woonde. Ik kwam haar tegen bij de groenteboer. Op een hele nare toon vroeg ze: Hallo. Hoe is het? Daar in Hilversum? Ja ik kijk nooit hoor want ik vind het WAL-GE-LIJK!!!!! En om die opmerking kracht bij te zetten stak ze haar tong uit.
Ooit moet ze toch gekeken hebben want anders kun je volgens mij geen mening vormen. Of iemand die mij snoeihard berichtte dat ze wel wat beters te doen had dan naar zoiets te kijken. Er zijn nog wel meer voorbeelden maar ik laat het hier maar bij. Ook ik heb alleen maar gereageerd met: Tja dat kan.
Ik heb deze mensen niet gevraagd om hun mening. Toch meenden ze mij die te moeten geven. Ik heb er geen probleem mee dat iemand er niks aan vindt wat ik doe. Maar als ik je er niet om vraag, hou dan je negativiteit alsjeblieft voor je.
Ik ben er namelijk trots op dat ik 11,5 jaar deel heb uitgemaakt van de langstlopende serie in Nederland, ook al was het maar
een ondergeschikte rol.
Die jaren daar hebben nog steeds een hele grote plek in mijn hart, alle mensen met wie ik te maken heb gehad zal ik nooit vergeten.
Gelukkig zijn de positieve reacties in de meerderheid. Nog steeds krijg ik bijna dagelijks leuke en lieve reacties als mensen mij herkennen. En Rosa is inmiddels al 7 jaar niet meer onder ons (R.I.P.)
Maar de fans houden de herinnering aan haar levend en dat doet me goed.