Bij mij thuis, wel te verstaan. Veel te veel spullen zijn de laatste jaren in kasten en op zolder beland. Die spullen moeten nu een andere bestemming krijgen.
Sommige dingen ga ik op marktplaats zetten. Er zijn dingen waar in mijn naaste omgeving belangstelling voor is dus die geef ik weg. Ook maak ik een doos waar ik zgn. Rommelmarktspullen in doe. Die zet ik op marktplaats met de opmerking : gratis af te halen.
Van sommige dingen doe ik gemakkelijk afstand. Van andere met pijn in het hart. Het grenen houten kinderledikantje bijvoorbeeld. Daarin hebben zowel mijn kinderen als mijn kleinkinderen geslapen. Maar wat moet ik er nog mee. Het is te koop inclusief de lakentjes en de dekentjes.
Mijn gedachten drijven mee met alles wat ik in handen krijg.
En dan stuit ik plotseling op wat babykleertjes. Zo klein dat ik me niet meer kan voorstellen dat daar mijn kindjes in hebben gepast. Het piepkleine jurkje met de strookjes van Els(je) en het gestreepte velourse truitje van Wim(mie). Ik hou het tegen mijn wang. Het is zacht, en ineens ook een beetje nat. Kijk hier: witte wantjes met elkaar verbonden door een touwtje.
Dat doe ik in ieder geval niet weg!
Opruimen duurt zo best lang, want je leven trekt weer aan je voorbij….
Vergeten belevenissen worden weer levendige herinneringen.
Ik moet maar even stoppen. Morgen verder. Of overmorgen. Ik zie wel.