Nu ik een aantal hectische weken achter de rug heb, maak ik even pas op de plaats. Noodgedwongen, want ik voel me net een uitgewrongen vaatdoek. Jaja moedertje, je bent geen 20 meer. Integendeel, als ik weer jarig ben komt er een nieuw getalletje voor, nl. de 5 verandert in een 6 (ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn leeftijd, dat vind ik echt onzin, alsof je daardoor ook maar één jaar jonger wordt).
Mijns inziens gaat het erom hoe oud je je voelt. En soms voel ik me een jonge geest in een ouder wordend lichaam. En soms voel ik me een hele oude vrouw.
Ze zeggen dat elke periode in je leven zijn charme heeft. In zekere zin is dat ook wel zo. Hoewel ik heel graag nog de leeftijd van mijn dochter zou hebben, zijn er ook dingen waarvan ik blij ben dat ze niet meer zonodig hoeven.
De midddelbare leeftijd, ik neem aan dat ik die nu heb, brengt je de lusten maar niet de lasten van vele zaken.
Ik werk alleen wanneer ik er zin in heb. Terwijl ik vroeger toch ook voor een deel van het gezinsinkomen zorgde.
Ik geniet van het hebben van kleinkinderen, terwijl ik toen mijn kinderen klein waren nog zoveel “moest” naast het genieten.
Voor heel veel dingen die ik graag deed, maakte ik vroeger geen tijd. Nu stel ik mijn prioriteiten anders. Dat kan nu ook.
Er zijn ook dingen die niet verandert zijn. Mijn deur stond en staat altijd voor iedereen open. Mijn etenstafel was en is altijd gedekt voor extra eters. Zowel vroeger als nu hebben vele gasten in onze logeerkamers verbleven. Vroeger waren dat vooral vriendjes en vriendinnetjes van onze kinderen. Nu onze eigen vrienden of kleinkinderen.
Het is fijn de huiselijkheid van je eigen omgeving, van je gezin, te delen met anderen. Dat maakt het alleen maar nog gezelliger.
Gezellig is bijna een woord dat niet meer gebezigd mag worden. Een beetje oubollig. Uit de tijd. Ik voel me echter gelukkig als het gezellig is. En die gezelligheid kan zich op vele manieren uiten.
Ik kan het ook gezellig hebben als ik in mijn eentje op de bank zit, met een goed boek, of als ik een mooie film aan het kijken ben. Ik kijk soms mijn kamer rond en constateer dat het gezellig is in mijn huis.
En ondanks het feit dat ook mijn leven dieptepunten heeft gekend, ben ik dankbaar voor alle mooie dingen die ik heb meegemaakt.
En dan ben ik weer terug bij de afgelopen periode. Want afgezien van de verbouwing (wat natuurlijk niet echt een dieptepunt was, maar ook niet iets waar je op dat moment heel blij van wordt, dat komt later pas) zijn de film- en tv-projecten van deze maand absoluut WEL hoogtepunten geweest.
En meer en meer kom ik er achter dat het toch wel erg jammer is dat ik niet al op mijn 18e beseft heb dat ik acteren zo leuk vond. Dan had ik kunnen proberen naar de toneelschool te gaan.
Aan de andere kant, denk ik dan vaak, was mijn leven misschien dan wel totaal anders verlopen. Want waarschijnlijk ga je dan ook andere keuzes maken. Ook ten aanzien van het krijgen van kinderen of blijven werken als je kinderen nog klein zijn. Nu begon het “echte” werk voor mij eigenlijk pas toen mijn kinderen al jong-volwassen waren. En het niet erg was dat ik niet om 6 uur met de warme hap zat te wachten.
Dus eigenlijk wel prima dat het zo gelopen is. Ik zou niets anders willen dan wat ik nu heb!
Het leven loopt zoals het loopt en we moeten het (tot op zekere hoogte) nemen zoals het komt.
Met deze tegeltjeswijsheid beëindig ik deze “overdenking”.