Vandaag 42 jaar geleden was ik me om deze tijd aan het opmaken, kappen en kleden in een prachtige trouwjurk. Het zou een fantastische dag worden. Koud maar zonnig. Met heel veel liefde, omringd door iedereen die me dierbaar was.

Mijn kleine zusje als bruidsmeisje. Ze vond mijn sleep te kort. Daarmee heb ik haar droom verwoest om als een prinsesje met een lange sleep in haar handen te lopen.

De bloemendiadeem voor in haar haren vond ze maar niks. En de kleine bruidsjongen, ons neefje, het zoontje van mijn schoonzus en zwager, durfde haar geen kusje te geven.

Verlegen keek hij naar beneden.

Mijn kleine zusje is ondertussen een vrouw die weet wat zij wil. Die zich uit de naad werkt en toch nog tijd heeft voor heel veel vrijwilligerswerk. Behalve dat ik veel van haar hou heb ik heel veel respect voor haar.

Mijn neefje heeft ondertussen zijn eigen gezin. Ik zie hem niet vaak, maar als ik hem zie denk ik altijd even aan dat kleine blonde koppie met de verlegen glimlach. Die leuke lach heeft hij nog steeds. Verlegen is hij niet meer.

Iedereen was er nog, alleen mijn ene opa niet, en van Jur ook alleen maar een oma.

Maar onze ouders, ooms, tantes, velen zijn er niet meer maar toen waren ze er allemaal bij. De aanloop naar het huwelijk was trouwens niet helemaal vlekkeloos verlopen. We zouden op een dag tussen kerst en nieuwjaar in ondertrouw gaan. Het gemeentehuis zou gesloten zijn maar de ambtenaar zou voor ons speciaal even komen. Dat was hij vergeten. Dus liepen we een hele tijd rondom het gebouw om te kijken of hij al ergens zat. Maar de deur was en bleef gesloten. Het is toen dat ik iets heb gedaan waarmee ik nog jaren ben geplaagd. Ik heb een enorme trap tegen de deur gegeven. Onverrichter zake gingen we terug naar huis, waar mijn moeder ons al wilde feliciteren.
Mijn vader nam woedend de telefoon ter hand, belde de man in kwestie thuis op. Als een haas kwam hij naar het gemeentehuis en een half uur later waren we alsnog in ondertrouw.

Gelukkig is het daarbij gebleven. Uiteindelijk konden we terugkijken op een heerlijke dag. Een dag waarop mijn oom ceremoniemeester was en die taak heel serieus nam. Waarop mijn broertje van 16 het in een gedicht ergens over had waarvan ik niet had gedacht dat hij dat al wist (hij had bij het alfabet de C en had een condoom meegenomen).
Ik danste met mijn vader op Be my day van The Cats.

Mijn vader bracht ons thuis, en daar aan de deur gaf hij mij weg. Zorg goed voor haar, zei hij tegen Jur en met een duwtje tegen mijn rug was die transactie echt voltrokken.

42 jaar, het is niet te geloven. Het lijkt zo lang, maar het is zo kort. Alle cliché’s zijn waar. Er is zoveel gebeurt in die jaren, teveel om op te noemen. Regen en zonneschijn, het is allemaal op ons pad gekomen. Maar na 42 jaar staan wij nog steeds elke morgen samen op. We proberen zoveel mogelijk uit ons leven te halen en te genieten.

En ik ben elke dag dankbaar dat we dit nog zo op deze manier kunnen doen.

Lieve schat, je vindt het niet nodig dat ik zulke dingen op Facebook zet, maar ik wil hier na 42 jaar huwelijk (en 6 jaar verkering. Ja ik was nog maar 14) tegen je zeggen dat ik heel veel van je hou ♥

En dat mag iedereen weten.