Het leven is grillig en heeft soms verrassingen voor ons. In negatieve of in positieve zin. Vandaag kreeg ik een verrassing in positieve zin.

Een tijdje geleden vroeg mijn zus een “gunst” van mij. Zij werkt op kantoor en bij de receptie van Altenahove, een zorginstelling. Ze doet daar ook nog vrijwilligerswerk. Er is nu een formule bedacht waarbij mensen een wens in een boom mogen hangen. Iets wat ze nog eens heel graag zouden willen doen. Soms zijn die wensen vrij gemakkelijk te vervullen, zoals eten op de Pannenkoekenboot. Soms zullen ze niet ingewilligd worden ( een slof sigaretten) en soms lijken ze onmogelijk (een zoen van Simon (Keizer, van Nick en Simon).

Maar als een zoen van Simon niet kon, dan was een keer gaan lunchen met Rosa ook goed ( maakt me niks uit dat ik tweede keus ben, met Simon kan niemand concurreren). Op dat moment kon mijn zus actie ondernemen, want deze wens kon zij hoogstwaarschijnlijk wel regelen. Ik was ooit al een keer met de dame in kwestie op de foto gegaan. Deze foto bewaakte ze met haar leven. Derhalve was ze al een poosje doodnerveus en deed ze vannacht geen oog dicht. Want vandaag was de grote dag.

Op de afgesproken tijd arriveerde ik met een bosje bloemen bij het verzorgingshuis, waar mijn zus mij al opwachtte. De lift in, de deur ging open en daar stond ze. Zenuwachtig te zijn. En blij. Ze moest wel even met me pronken in de huiskamer. Waar overigens lang niet iedereen me kende.. Maar, niet te lang, want vandaag was ik van haar. Net als de bloemen, die mochten niet in de grote huiskamer. Ze moesten naar haar eigen kamer. “Ze zijn van mij!”

Plots grabbelde ze in haar tasje en gaf me een briefje. Daarop stond iets geschreven en was ondertekend met de naam van mijn aller-allerbeste vriendin van de middelbare school, die ik helemaal uit het oog verloren ben. Haar moeder bleek op dezelfde afdeling te zitten. Ik zag haar zitten en liep op haar af. Ik boog me over haar heen en ze keek me aan maar wist niet gelijk wie ik was. Ik zette mijn bril af en een glimlach trok over haar gezicht. Ze noemde mijn (meisjes)naam.

We hebben even zitten praten en heb haar beloofd snel een keer langs te komen. En ik heb haar een briefje gegeven voor haar dochter. Met de vraag of ze me wil bellen, omdat ik haar graag weer eens wil zien. Ik hoop echt dat ze me snel eens belt. En de “opkikkerdag” is ook goed gelukt. We hebben lekker gegeten, gewinkeld, koffie gedronken, gekletst, gelachen..

Iemand heeft een hele leuke dag gehad. En ik ben vol verwachting. Toch een kwestie van”Wie goed doet goed ontmoet?”