Het zal jullie niet zijn ontgaan dat ik graag schrijf. Soms korte zinnetjes, soms wat langere stukken. Wat ik schrijf komt voort uit wat ik op dat moment voel of wat ik meemaak.
Wat ik ook doe, ik probeer nooit te kwetsen. Ik heb wel een duidelijke mening over dingen, maar zal mensen altijd in hun waarde laten.
Ik probeer niet te schrijven over zaken waarover iedereen al schrijft (zoals nu de sinterklaas/zwarte piet kwestie).
Schrijven is een prachtige uitlaatklep ten eerste omdat je dingen letterlijk van je af kunt schrijven (zegt de amateur-psycholoog in mij). Ten tweede laten mensen merken dat ze het leuk vinden te lezen wat ik schrijf (gevleide amateur schrijver).
Momenteel rijd ik vaak heen en weer naar het ziekenhuis, waar ik aan het bed van mijn man zit, die niks meemaakt.
Op TV was vanavond ook geen bal. Heb ik maar een beetje zitten surfen op internet. Vakantietjes bekijken. Filmbeschrijvingen lezen. Dat soort dingen.
Nog even mijn andere facebook account bekeken. En ja hoor, daar had ik weer iemand in de privé chat. Geen profielfoto en dat vraagt dan aan mij:
Wie ben jij? Nou nodig ik op die account nooit iemand zelf uit. Zij nodigen mij uit, ik kijk even of het een beetje normaal profiel is en dan accepteer ik daar praktisch iedereen. Het zijn vaak GTST fans nietwaar, dus dat hou ik dan nog maar een beetje in ere.
By the way: ik krijg er erg veel privé berichtjes en daarom zet ik regelmatig op mijn tijdlijn, dat ik dat niet doe, want als ik wil zit ik soms met 10 mensen tegelijk in de chat. Geen zin in.
Goed, ze vroeg dus in pb: Wie ben jij? En ik op mijn tijdlijn: Als jij niet weet wie ik ben, bekijk dan mijn profiel maar. Ik heb jou niet uitgenodigd. Nodig jij dan mensen uit die je niet kent?
Nee, zei ze dat niet. Maar toch wil ik weten wie je bent. Dat mag toch? De spelfouten heb ik hier maar achterwege gelaten.
Vervolgens: jij zat toch in GTST.
Dus toch.
Ik heb nog beleefd: ja geantwoord en het verder zo gelaten.
Wat is dit toch bij mensen? Doen alsof je niet weet wie ik ben, maar dan wel vrienden willen zijn. Soort van interessant doenerij? Of niet toe willen geven dat ze zo graag vrienden willen zijn met iemand die ze kennen van TV?
Ook in het ziekenhuis waar Jur ligt word ik elke dag meerdere keren aangesproken.
Ik merk aan mensen wanneer ze net doen alsof ze niet weten wie ik ben. Kijken ze me aan en zeggen dan (heel slecht acterend): U komt toch uit Dordrecht? Van mijn werk?
Eh nee, als ik met je werk, zou je het toch wel zeker weten wie ik ben?
En ik vertik het dan om te zeggen waar ze me wel van kennen. Vaak staat er dan iemand anders achter die het weet en de persoon in kwestie vertelt wie ik ben.
O jaaaaa, nou zie ik het! Ik dacht al, ik ken je toch. Hahaha, wat grappig (wat is er zo grappig dan?) Je bent veel slanker dan op TV (zucht, godzijdank is het niet andersom) Ben je afgevallen?
Of ook een veelgehoorde: Komt er iemand naar me toe en zegt: Ja ik wil even wat vragen. Wij (wijzend naar links/rechts) hadden een discussie. Ik zet me schrap, want de persoon in kwestie wil duidelijk uitsluitsel van mij in die discussie. Jij bent toch van Goede Tijden? Ja inderdaad, daar heb ik in gespeeld. Zie je wel! Ik wist het! Achterom roepend naar links/rechts:
Ze is het hoor! Uit Goede Tijden! Ik zei het toch!
Ook een goede: Weet u op wie u lijkt? Nou mevrouw, vertel het eens. Nou op die vrouw uit GTST, die huishoudster van Ludo. En ik: Go ja dat zeggen ze wel vaker. Waarna ik de supermarkt uit loop en het meisje achter de kassa dubbel ligt. Ik kom daar meerdere malen per week, dus zij weet het wel.
Helemaal om je te bescheuren was het toen ik vorig jaar met mijn zus bij een tuincentrum was. Komt er opeens iemand naar ons toe en zegt tegen mijn zus: U bent toch die vrouw uit Goede Tijden? (Mijn zus en ik zijn niet elkaars spitting image). Nee zegt mijn zus, die staat hier naast me. Wij in een deuk. Maar waar dat dan vandaan komt? Geen idee.
Maar de aller aller leukste was wel dat er in de supermarkt een mevrouw naar me toe kwam die haar hand op mijn arm legde en vriendelijk zei: Hallo. Hoe gaat het? Ik kende haar niet, dus ging ik er van uit dat zij mij kenden van TV en ik gaf haar heel beleefd antwoord terug: Goed hoor, dankuwel! Ze liep verder, maar kwam even later terug en sprak me weer aan. Sorry hoor, van daarnet, ik dacht dat u Truus was.
Maar er zijn ook mensen gelukkig die heel vrolijk, lief, spontaan reageren. En dan is het leuk dat men je nog altijd niet vergeten is.
Ach ja. Zo af en toe maak ik nog wel eens iets mee. Lachen man.